เรื่องเด่น จะตัดใจจากคนรักเก่าได้อย่างไร

ถาม

 

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์

เราไม่ได้ตัดใจ จากคนที่เรารักหรอกจ๊ะ

เพราะรักนั้นยังอยู่ในใจเรา

ถ้าเรารักเขา ก็ปล่อยให้ใจเป็นไปตามวิถี จะได้ไม่ทรมาน

ไม่มีอะไรเที่ยงแท้ แม้จะใช้เวลาบ้าง

ปล่อยไปเรื่อยๆ ความทรงจำจะค่อยๆจางไปเอง ตามกาลเวลา

แม้ยังจะเหลือเยื่อใยความรู้สึกอยู่บ้าง แต่ก็คงไม่เจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมาครับ

อนุโมทนาครับ

 

เรื่องอย่างงี้ บางทีลำบากเหมือนกัน นะครับ เพราะเยื่อใยขาดกันยาก โดยเฉพาะผู้หญิง ที่มีความอาลัยรัก ผูกพันกันมาก

เพราะจิตจะนำให้ "ย้ำคิด ย้ำทำ" อยู่เสมอ

เป็นไปได้หาผู้มาตรวจบุพกรรมดีกว่า เพราะอาจะเป็นไปได้ที่จะมี Return เพราะหมดกรรมที่ทำให้ต้องพราก แล้วเอามาเป็นอุทาหรณ์ปรับปรุงชีวิตคู่

หากหมดบุญกันจริงไม่สามรารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีก ก็ขอให้คาถาสั้นๆไว้

"อย่าไปรักคนที่ ไม่รักเรา"

เท่านี้ภาวนาบ่อยๆ ก็จะจางหายไปเอง

 

หากอาตมาเป็น พ่อแท้ๆของโยมอาตมาเสียใจกว่า

ถาม

 

คุณเจอและคบกันมากี่ปี กับการที่พ่อ-แม่รักเรามาตลอดอายุเรา อันไหนสมควรตัดไม่ได้มากกว่ากัน

 

ตั้งสัจจะอธิษฐานแบบที่คุณหนุมาน ผู้นำสารแนะไว้ก็ไม่เลวนะคะ เริ่มจากน้อยๆ ก่อนเช่นจะไม่นึกถึงเขาเป็นเวลาหนึ่ง-สอง-สามชั่วโมงก็ว่าไป จากนั้นค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เป็นครึ่งวัน หนึ่งวัน จนเป็นสัปดาห์ และถ้าจะให้ดีก็อธิษฐานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุณเคารพเลื่อมใสมากๆ จะช่วยให้แรงใจเข้มแข็งขึ้นค่ะ จากประสบการณ์ส่วนตัวพอทำขั้นต่ำๆ ได้สำเร็จ เราจะยิ่งเกิดพลังใจและความมุ่งมั่นที่จะตัดใจให้ได้มากขึ้นต่อไปเองค่ะ

 

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

 

จิตใจมันก็เหมือนกับเครื่องสำเนาเอกสารล่ะครับ...
เราคิดถึงแฟนเก่าของเราวันละกี่ครั้ง...
ก็เป็นการทำสำเนาเท่ากับจำนวนครั้งที่เราคิดถึงแฟนเก่าเรา...
ยิ่งคึดถึงมากครั้งเท่าไร...การทำสำเนาก็มากขึ้นตามไปด้วย...
ดังนั้นการที่จะให้ลืมได้นั้นก็คงจะยากไปด้วย...
ฝึกสมาธิให้มากๆ ทำอานาปานสติทุกครั้งที่คิดถึง...
กำหนดรู้ลมหายใจเข้า ออก อยู่ตลอด...ไม่นานก็จะสบายขึ้น...
โมทนาครับ...

 

การจะตัดใจให้ลืมคนรักเก่านั้นมันทำได้ยากเพราะจิตของเราจะคอยตอกย้ำความทรงจำของเราอยู่ตลอดเวลา การที่จะตัดใจจากเขานั้นเราต้องย้อนกลับมาดูใจของเราเองว่าการที่เราคร่นคิดถึงเขานั้นแล้วใครเป็นคนทุกข์แล้วเขามีความสุขกับคนอื่นอยู่นั้นเขาไม่ได้มารับรู้กับใจของเราเลยแล้วทำไมเราจะต้องทำให้ใจของเราต้องเศร้าอย่างนี้ ขอให้คิดไว้เสมอว่าที่เราทุกข์ก็เพราะคิดแถมเป็นการคิดที่ทำร้ายใจเราเองสิ่งดีๆ ยังพร้อมจะเข้ามาในชีวิตคุณอีกเยอะถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ มองย้อนกลับมาคุณจะคิดได้เลยว่าหลงโง่กับความคิดมาตั้งนาน คุณจำไว้เลยว่าไม่มีใครรักเราเท่าตัวเรารักตัวเราเองหวังว่าคุณคงจะชนะใจคุณนะ สาธุ สาธุ สาธุ(b-cry)

 

จะหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
นิราศอิเหนา - สุนทรภู่

ก็เข้ามาพลังจิตบ่อยๆ ครับ เดี๋ยวก็หาย มีอะไรให้อ่าน ให้ตอบเยอะเลย
มนุษย์ธรรมดาก็มี
พระก็มี
ผีก็มี
เทวดาก็มี
เทพก็มี
เปรตก็มี
โพธิสัตว์ก็มี
พระศรีอารย์ก็มี

ถ้ามีบุญเก่าอยู่บ้างจิตใจย่อมได้เจอสิ่งที่ดี
ให้นึกไว้ว่า สุดท้าย กูก็ตาย มึงก็ตาย อีคนแย่งก็ตาย สุดท้าย ตายห่ากันหมด​

 

ชอบตรงนี้นะ อ่านแล้วหัวเราะก๊ากกกเลย แต่ไม่เอาตรงนี้ได้ม๊ะ

อยากตายดีๆน่ะ หุหุ

 

คนที่คิดจะมีรัก ต้องมี พรหมวิหาร4 นะ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา นะครับ จะได้ไม่เปนเวรกรรมต่อกันนะ

 

เคยอกหักครั้งหนึ่ง เหมือนกันครับ ความเจ็บแสบและกิเลศ มันกัดกร่อนจิตใจ กินระยะเวลานานแรมปีทีเดียว สุดท้ายก็ มาคิดได้ว่า เรารักเค้าจริงๆ เรอะเปล่า หรือว่าเรารักตัวเองกันแน่ ที่คิดอย่างนี้ก็เพราะว่า ถ้าเรารักเค้าแล้วทำไม ถ้าเค้าอยากเลิกกับเราแล้วเค้ามีความสุข ถ้ารักเค้าจริง ทำไมม่ยินดีกับเค้าด้วย แต่นี่เป็นเดือดเป็นร้อน ทั้งๆที่การที่เค้าเลิกคบกับเรามันทำให้เค้าสุขกว่าคบกับเรา ตอนนั้นเอง ถึงตาสว่างได้รู้ว่า ผิดแน่ อันที่จริงที่ ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมาณอยู่อย่างนี้ ก็เพราะ เรารักตัวเองมากกว่า เราไม่อยากให้เค้าจากเราไปเพราะกลัวตัวเองจะเสียใจ กลัวตัวเองจะไม่มีใคร เพราะเรารักตัวเองมาก ซึ่ง นี่เป็นนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด พอคิดได้อย่างนี้ก็ เลยปลงๆลง ได้บ้าง หลังจากนั้นก็เริ่มคิดว่า ถ้ารักเค้าจริง ก็ต้องดีใจ ที่เห็นเค้ามีความสุข ไม่ว่าเค้าจะไปคบกับใครหรือทำอะไร และควรดีใจถ้าเห็นเค้าไปในทางที่ดี ถึงแม้ทางนั้นอาจจะไม่มีเราก็ตาม พอคิดได้ยังงี้ ใจก็เป็นสุขมากขึ้น ครับ จนทุกวันนี้ ผมกับแฟนเก่าก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เวลาเค้ามีปัญหา ก็จะโทรมาปรึกษาผม ผมก็ดีใจที่ได้เป็นที่ปรึกษาครับ แล้วก็ไม่ได้คิดอยากจะต้องกลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม ขอแค่รู้ว่าเค้าสุขก็สุข กับเค้าแล้วครับ ยังไงใครที่อกหักอยู่ ก็สู้ๆนะครับ พิจารณาด้วย สติและปัญญา รับรองว่าต้องฟันฝ่าไปได้แน่นอนครับผ้ม จู้ๆ

 

คิดคล้ายๆคุณ ดาราจักร ค่ะ คือไม่ตัดใจ แต่ปล่อยไปตามวิถี

เขาคนนั้น ไม่ใช่คนที่เรารักมากเพียงอย่างเดียว เขาเป็นทั้งพ่อของลูกด้วย (เลิกกันตอนลูกยังไม่ถึงขวบเลย)

ทุกข์แค่ไหน แต่เพราะรักก็ทนมาตลอด บอกเลิกไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล เวลาบอกตัวเองให้ตัดใจจากเขาทีไร มันมีความรู้สึกว่า นี่เราต้องจากกันแล้วเหรอ จากกันจริงๆ แล้วเหรอ สุดท้ายก็ไปไหนไม่พ้นสักที

ก็เลยตัวเองบอกว่า ไม่ตัดใจจากกเขาหรอก ยังอยู่ด้วยกันอยู่ แต่ขอพักเหนื่อยสักพักก่อน อยู่ห่างๆกันสักพักนึง แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่

พอแยกไปแล้ว รู้สึกมีความสุขขึ้น ไม่เหนื่อยใจ เอาพ่อแม่ และลูกน้อยเป็นที่ตั้ง เวลาเขามาหา ก็เหมือนเดิม คุยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่จะไม่พูดอะไรมาก ไม่พูดถึงแม้ว่าจะมีเรื่องน้อยใจอะไรก็ตาม แล้วเดี๋ยวเขาพูดแก้ตัวก็จะใจอ่อนอีก เฉยๆ เงียบๆ มองและก็ค่อยพิจารณา ว่า แบบไหน มันเป็นสุขมากกว่า กับการอยู่กับเขาตลอด แล้วรอคอยเขากลับบ้าน อยู่ให้เขาทำร้ายจิตใจเราทุกวินาที หรืออยู่ห่างๆแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ไม่รู้ว่าเขากลับตอนไหน ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร พอไม่รู้อะไร มันก็เป็นสุข แล้วก็ค่อยพิจารณาว่า อันไหนมันดีกว่ากัน

จากนั้นก็เริ่มหางานทำ คบเพื่อนที่เข้าใจเรา หาอะไรที่มันสนุกสนานทำก็เพื่อนๆ

แล้วจะรู้เองว่าเขาค่อยๆหายไปจากชีวิตเราทีละน้อยๆ ถึงแม้เราจะรักอยู่ ก็เก็บไว้งั้นแหละ ยังไม่ตัดใจหรอก

 

ผมใช้วิธีกรวดน้ำเสร็จ ให้คว่ำขัน/แก้วนั้นทันที ขออโหสิกรรมซึ่งกันและกัน แบบโบราณ ได้ผลไม่เจอกันอีกเลย

 

กระทู้นี้ตอบกันมานานเป็นเดือนแล้ว มีหลายวิธีแก้ทุกข์ เลือกเอาให้เหมาะกับตัวเอง ที่คิดว่าชอบวิธีใดก็นำไปลองทำดู

เผื่อใครที่มาดูภายหลัง ได้นำเอาไปใช้แก้ปัญหาตัวเอง

วิธีที่แก้ของผมดังนี้ คือ คิดถึงความไม่ดีของเขา มองให้เห็นสิ่งที่เขาทำกับเราที่ไม่ดี เพื่อเราจะได้เกลียดเขาแล้วก็ตัดใจได้ วิธีนี้ไม่ดีอย่างหนึ่งคือ จะโกรธกันไปเลยเพราะเกลียดเขา

อีกวิธีหนึ่งคือ ใช้ปัญญาตัด ต้องรู้ว่าโลกนี้เป็น อนิจจัง ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน การที่จะให้ใครสักคนอยู่กับเราตลอดไป มันเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ตัวเราก็ยังเอาแน่กับมันไม่ได้นับประสาอะไรกับคนอื่น วันนี้คิดอย่าง พรุ่งนี้เปลี่ยนแล้ว

ทุกคนต้องพบกับความ ทุกข์ เหมือนกัน ผ่านมาแล้วทั้งนั้น เราเองก็ต้องเจอ ดังนั้นอย่าน้อยใจว่า "ตัวเรา" มีวาสนาน้อย ตัวเราทำไมต้องผิดหวัง ทำไมถึงต้องเป็น"เรา" ธรรมดาของโลก

สุดท้ายคืออนัตตา อย่าสร้างหลักการ อย่ายึดถือสิ่งใด ๆ ให้มันเป็นตัว เป็นตน เป็นหลัก เช่น ยึดถือศักดิ์ศรี ยึดถือตำแหน่ง แล้วมันจะทำให้เราพองอยู่กับมัน แม้ความคิดเห็นก็ยึดไม่ได้ เพราะม้นทำให้เราขัดเคืองใจ ถ้ามีใครสักคนแย้งความคิดเรา
ทำให้เกิดคำพูดว่า "มึงรู้เปล่า กูเป็นใคร?"

แม้แต่จะคิดว่าเราต้องดี ต้องเก่ง เด่นดัง วิเศษ เหนือคน ก็อย่าคิด มันเป็นเรื่องความยึดมั่นถือมั่น แล้วก็จะเป็นทุกข์เมื่อมีคนมาปรามาสเรา ยังมีอีกมากมายค่อย ๆ ศึกษาเอา แล้วเราจะไม่กลับมาเป็นทุกข์อีก ถ้าคิดเป็น คิดได้ คิดถูก ในธรรมนั้น ๆ

 

ลองพิจารณา ดูนี่ก็แล้วกัน เผื่อได้ผล

http://www.kmitl.ac.th/buddhist/tumma/asupa.html

เมื่อจิตเศร้าหมองไม่ผ่องใส ทุกขติย่อมเป็นที่ไป เน้อ

 

เราเกิดมาก็ตัวคนเดียว ตายคนเดียว (ยกเว้นตายหมู่) คนที่เลี้ยงเรามาไม่ใช่ คุณเธอ แต่เป็นพ่อแม่ ลองมาคิดดูให้ดีการที่มีชีวิตคู่จะดีหรือไม่ดีก็เท่านั้น ก็ต้องเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จักจบจากสิ้น ร่างกายอันเน่า ๆ เหม็น ๆ จะต้องมาคอยอาบน้ำอยู่ตลอดเวลา พอแก่ตัวไปลูกหลานก็ทิ้ง ถ้าไม่ทิ้งก็ไปเป็นภาระลูก ๆ หลาน ๆ เจ็บนู้น เจ็บนี้ ชีวิตชังอนิจจัง สิ้นท้ายก็แก่ตายลง บุญที่ไม่เคยทำ ก็ต้องเป็นผีที่อดยาก ปากแห้ง ทนทุกข์ทรมานไม่รู้จักจบจากสิ้น...ชีวิตของคนมีอยู่แค่นี้ แย่งกันอยู่ แย่งกันกิน แย่งกันมีคู่ แย่งกันทำงาน แย่งกันแข่งขัน

 

ทั้งความรัก ความเกลียด เคียดแค้นชิงชัง เป็นเรื่องของตัณหาอุปทาน ก่อให้เกิดความผูกพันธ์ ห่วงใย โหยหา ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะได้อย่างใจเรา ความรัก กับความเกลียด การพบกัน การจากกัน ล้วนเป็นธรรมดาของโลก
ฉนั้น ถ้าผูกมัดตัวเองไว้กับสิ่งใด ก็เป็นทุกข์ ความสุขในโลกนี้ปกติไม่มีอยู่แล้ว มีแต่สุขวิปลาศ ที่เราเข้าใจผิด ว่าคิดถึงเขาเราก็สุข สุขที่ไหน ทุกข์ทั้งเพ ใครเป็นดังนี้ แสดงว่า ยังขาดปัญญา หมั่นศึกษา ฟังธรรม และปฏิบัติธรรมให้มาก แล้วในที่สุด จะเข้าใจได้เอง ว่าการละวาง นำความสงบมาสู่ชีวิตได้